Eyes without a face
Πολλές φορές έχουμε βρεθεί να διατρανώνουμε τον θαυμασμό μας για μια συγκεκριμένη σκηνή μυθοπλασίας,απόσπασμα κάποιου έργου ή ενός βιβλίου,σε φίλια πρόσωπα ή να εισπράττουμε τη δική τους έξαψη όταν αναφέρονται σε κάποια από αυτές τις σκηνές.Ωστόσο,δεν είναι αυτή καθαυτή η δραματουργική ή η αφηγηματική τέχνη που μας γοητεύει εκείνη τη στιγμή,όσο τα ιδιαίτερα βλέμματα των συνομιλητών μας.Οι μοναδικές διαδρομές τους που ως μέλη ανεπίλυτων εξισώσεων τούς καθιστούν μύστες ενός διαφορετικού νοήματος κάθε φορά.
Δυστυχώς η συνθήκη αυτή καθίσταται εξ ορισμού ανεφάρμοστη στις δικές μας άφατες μυθοπλασίες για τη ζωή που δεν ζούμε,για τη χαρά που δεν γευόμαστε,οι οποίες εμφορούνται από τον ενδοτισμό στη δογματική μονομέρεια.
Πολυκαιρισμένες εντυπώσεις και στιγμιαίες αισθήσεις συνθλίβονται από τον υποκειμενισμό που τις διέπει,υπονομεύοντας διαρκώς την προσπάθεια να τα βρούμε λιγάκι με τον εαυτό μας.
Ευτυχώς οι ακριβές λέξεις της Άννας:
"Έμαθα να ζω απλά και με σοφία
Τον ουρανό να βλέπω και να δοξάζω το Θεό
Να γυρίζω ώρα πολλή στου δειλινού την ησυχία
Την αχρείαστή μου αγωνία να ξεχνώ"
που μας συντροφεύουν στους προσφιλείς περιπάτους,
έρχονται να μας απαλλάξουν πρόσκαιρα από το βάρος των νοημάτων που,φευ,δεν αξιώθηκαν της πολύσημης ερμηνείας.
(Η μετάφραση του άτιτλου ποιήματος της Αχμάτοβα είναι του Γιώργου Μολέσκη από το βιβλίο "Ρώσοι ποιητές του εικοστού αιώνα" των εκδόσεων Μεσόγειος).
posted by still ill @ 12:51 AM
16 Comments:
Κάποιες φορές αν δεν έχεις ένα σκύλο ή ένα τοίχο ή του δρόμου το στύλο φτάνει να χεις ένα στίχο …
όμορφο..
Και τι στίχος houli v.Σαφής και καθαρός με απόλυτη αίσθηση της ισορροπίας,όπως άλλωστε και αυτός των στέρεο νόβα που παραθέτεις.
Αμβρόσιε,συχνά οικτίρω τον εαυτό μου επειδή δε γνωρίζω ρώσικα καθώς σκέφτομαι αυτά που είχε γράψει ο Άρης Αλεξάνδρου για τον Μάντελσταμ:
"Ας με σχωρέσουνε λοιπόν οι ρωσομαθείς που θα συγκρίνουν τη μετάφρασή μου με το κείμενό του και θα διαπιστώσουν ότι μεταφέροντας την ποίησή του στη γλώσσα μας,άφησα και χάθηκε ένα μεγάλο ποσοστό στο δρόμο".
Και έχω την εντύπωση πως,όσον αφορά τους εν λόγω ποιητές,ό,τι χάνεται είναι δυσαναπλήρωτο.
Τα γράφω αυτά μιας και το μόνο όμορφο στοιχείο του ποστ είναι το τετράστιχο της Αχμάτοβα.
Και εγώ από τους στέρεο νόβα ήξερα το στίχο αν και αργότερα έπεσα πάνω σε ένα παρόμοιο (ή ίδιο) στίχο του Λειβαδίτη . (Σε κάθε περίπτωση δεν έχει σημασία ποιος είπε τι (ο 'ποιητής' είναι απλά ο ενδιάμεσος) αλλά το τι σημαίνει για τον καθένα , και τι συναισθήματα γεννά, ο κάθε στίχος) .
Ε οκ, με προκαλείς;)
Ναι φυσικά εκτιμώ τους στίχους και την αναφορά στους προσφιλείς περιπάτους, πάντως εκεί που κολλησα ήταν στις ανεπίλυτες εξισώσεις...:)
(σκεφτόμουν ότι η γραφική παράσταση θα είχε ενδιαφέρον!).
Ασφαλώς houli v,αν και υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις.Όταν π.χ άκουσα τους αγαπημένους μου Walkabouts να τραγουδούν ένα στίχο του Λειβαδίτη(χωρίς να το γνωρίζω κατά την ακρόαση)τον βρήκα πολύ ωραίο.Ανακαλύπτοντας εκ των υστέρων ότι ο στίχος είναι δικός του,μου φάνηκε εξαιρετικός,ίσως γιατί τον συνέδεσα με το σύμπαν του ποιητή,όπου κυριαρχεί(με βάση την προσωπική μου εκτίμηση από τα λίγα έργα του που έχω διαβάσει)η απαισιοδοξία και η αδυναμία να ξεπεραστεί η κάθε απώλεια.
Όπως θα έχεις καταλάβει είμαι θύμα τέτοιων αναγνωσμάτων.
Citronella μάλλον γραμμή παλινδρόμησης θα προέκυπτε.Και άντε μετά να υπολογίζεις το άθροισμα των τετραγώνων των σφαλμάτων.Τόσα σφάλματα,βλέπεις.
Hi ! Έχεις πρόσκληση για το post ‘πέντε πράγματα για μένα’ .
houli v,σε ευχαριστώ για την ιδιαίτερη τιμή(όπως και σένα archive),φοβάμαι πως θα σας στενοχωρήσω με τη μη συμμετοχή μου.
Λυπάμαι για αυτό,δεν σκοπεύω όμως να συνεχίσω να γράφω στο παρόν ιστολόγιο.Ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω στο καταφύγιο που φθονούμε.
Σας είμαι ευγνώμων για την καλή παρέα .Υπήρξε πολύτιμη για μένα σε δύσκολες ώρες.Ευχαριστώ.
ΥΓ.Σε περίπτωση που καθυστερήσουν να απαντηθούν τυχόν σχόλια,αυτό οφείλεται στη διακοπή της dial up σύνδεσης μου από την ΑΣΟΕΕ.Καθώς δεν προβλέπεται να την ανανεώσω σύντομα,θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσω είτε τους υπολογιστές κάποιου αναγνωστηρίου είτε τη σύνδεση κάποιου άλλου με "έμμεσο" τρόπο.
Αγαπητέ κ. still ill δεν με στεναχώρησες καθόλου με τη μη συμμετοχή σου (ένα παιχνίδι ήταν) . Το γεγονός όμως ότι δε θα ξαναγράψεις στο blog σου, ναι αυτό με στενοχώρησε διότι πάντα ανέμενα τα κείμενά σου τα οποία ανέδιδαν μια αίσθηση ειλικρίνειας και γνησιότητας . Συνεπώς εγώ πρέπει να ευχαριστήσω .
Υ/Γ Να σαι καλά εκεί έξω .
Σε ευχαριστώ για την ευχή σου houli v,αν όμως κάποια στιγμή εμφανιστεί εδώ ένα νέο κείμενο,αυτό θα σημαίνει πως δεν είμαι καλά εκεί έξω.
Έτσι μάλλον λειτουργώ,οπότε...
ΥΓ.Φεύγοντας,σαν να νιώθω πίσω μου εκείνη την πόρτα στην Αραχώβης.Ξέρεις εσύ:)
Τελικά αποφάσισες να διαλέξεις το δύσκολο δρόμο (ο οποίος χαρίζει περισσότερες συγκινήσεις). Καλή επιτυχία!
Προσωπικά σε ευχαριστώ που δεν άφησες τον άνεμο να εξαφανίσει όλες τις λέξεις.
Και το τελευταίο (;) post συγκλονιστικά αφοπλιστικά!
Mystery,για πολλούς δεν τίθεται τέτοιο δίλημμα επειδή δεν είναι πολλοί οι δρόμοι,μονάχα ένας.
Άλλοι,όπως και εγώ,οδηγηθήκαμε εδώ αναζητώντας ένα καταφύγιο από τις συγκινήσεις που αναφέρεις(που όντως είναι περισσότερες και πιο έντονες αλλά και επαχθείς πολλές φορές).
Το σχόλιο όμως που άφησε μια αγαπημένη μπλόγκερ σε ένα εξίσου προσφιλές ιστολόγιο:"Κανείς εδώ δε θα φέρει μια λευκή,μάλλινη κουβέρτα,να σε σκεπάσει όταν κρυώνεις" δε θα μπορούσε να με βρεί περισσότερο σύμφωνο.
'Και για όλα αυτά που ζήσαμε,μόνοι με τους μόνους,μοιράζοντας τους πόνους'ευτυχώς μένουν κάποιες στιγμές που νιώσαμε ευεργετημένοι από την ευαισθησία,την ευγένεια και την γενναιοδωρία αγνώστων ανθρώπων μέσα από τα κείμενα και τη μουσική που μας χάρισαν.
Εκεί που πήρα λίγο να στεναχωρεθώ (είσαι ο τρίτος σε χρονολογική σειρά αγαπημένος μου μπλόγκερ που σταματά να γράφει τον τελευταίο καιρό), διάβασα το προτελευταίο σου σχόλιο και χάρηκα.
Από καρδιάς σου εύχομαι να είσαι καλά. Κι αν αυτό σημαίνει ότι εμείς θα στερηθούμε τα κείμενά σου, αυτό δεν πειράζει καθόλου. Το σίγουρο είναι πως ξέρεις που θα μας βρείς, όταν και αν ποτέ το χρειαστείς ξανά.
Σήμερα πάντως, στον έξω κόσμο έχει άνοιξη. :-)
Ακριβώς mindstripper.Είναι ανοιξιάτικος ο σημερινός ήλιος και είναι πια καιρός να τον αφήσω να με ζεστάνει.
Πολλά φιλιά καλή μου:)
έτσι ακριβώς..
Και γω που νόμιζα οτι χάθηκες!
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home